Χειρουργείο πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ) με ταυτόχρονη πρόσθια έξω σταθεροποίηση του γόνατος
Παρόλο που ένα χειρουργείο αποκατάστασης ΠΧΣ θεωρείται σε γενικές γραμμές μια επέμβαση με καλά αποτελέσματα, εξακολουθεί να παρουσιάζεται υψηλό ποσοστό επαναρήξης του νέου μοσχεύματος. Οι αιτίες για κάτι τέτοιο οφείλονται σε πολλούς παράγοντες όπως από τον τύπο του μοσχεύματος που χρησιμοποιείται, τις χειρουργικές τεχνικές που ακολουθούνται ανά περίπτωση καθώς και σε νέους τραυματισμούς υψηλής βίας.
Ο ΠΧΣ προσφέρει σταθερότητα στο γόνατο σε:
- Προσθιοπίσθια κίνηση
- Στροφική κίνηση
Ο στροφικός έλεγχος του γόνατος δεν γίνεται αποκλειστικά από τον ΠΧΣ. Υπάρχουν ανατομικά στοιχεία από την έξω πλευρά του γόνατος όπως η λαγονοκνημιαία ταινία με τις συνδέσεις της (σύνδεσμοι του Kaplan) και ο πρόσθιος έξω σύνδεσμος που συνεισφέρουν σημαντικά στην στροφική σταθερότητα.
“Η ανακατασκευή του ΠΧΣ χωρίς να λάβουμε υπόψιν την βλάβη άλλων σταθεροποιητικών στοιχείων του γόνατος μπορεί να οδηγήσει σε ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα. Επίσης πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον κάθε ασθενή ξεχωριστά συμπεριλαμβάνοντας και άλλους παράγοντες κινδύνου όπως την γενικευμένη χαλαρότητα των αρθρώσεων του ασθενή που μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερο stress στο μόσχευμα του ΠΧΣ αναφέρει ο Δρ. Γεωργοκώστας.”
Τι είναι λοιπόν η τεχνική πρόσθιας έξω σταθεροποίησης;
Αποτελεί μια τεχνική που περιλαμβάνει ένα μόσχευμα μήκους 8-10 εκατοστά στην έξω μεριά του γόνατος το οποίο συνεισφέρει στην στροφική σταθερότητα μειώνοντας την υπολειπόμενη χαλαρότητα μετά την αποκατάσταση του ΠΧΣ. Πρόσφατες εργασίες δημοσιευμένες σε μεγάλη σειρά ασθενών δείχνουν ότι η συγκεκριμένη χειρουργική τεχνική μειώνει το ποσοστό υποτροπών από 11% σε 4%.
Χρειάζονται όμως όλοι οι ασθενείς με ρήξη ΠΧΣ,εξωτερική τενοντόδεση στο γόνατο τους;
Ο Δρ. Γεωργοκώστας είναι ξεκάθαρος σε αυτό: “Δεν χρειάζονται όλοι οι ασθενείς που υποβάλλονται σε χειρουργείο ΠΧΣ μια τέτοιου είδους σταθεροποίηση. Υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές για ασθενείς που θα επωφεληθούν από μια τέτοια επέμβαση, όπως νέοι ασθενείς συνήθως κάτω από τα 30, υψηλών αθλητικών απαιτήσεων, με χαλαρές αρθρώσεις και πολύ μεγάλο βαθμό αστάθειας κατά την κλινική εξέταση προεγχειρητικά (μετρήσιμη με ειδικό μηχάνημα-Lachmanmeter) καθώς και σε περιπτώσεις που χρειάζεται ξανά χειρουργείο. Καταλήγοντας μπορούμε να πούμε πλέον με βεβαιότητα ότι η συγκεκριμένη τεχνική βοηθάει στην επιπλέον σταθεροποίηση του γόνατος μετά από ένα χειρουργείο αποκατάστασης ΠΧΣ, μειώνοντας κατά πολύ το ποσοστό αποτυχίας μιας τέτοιας επέμβασης.”
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο askmen.com